Εκεί,στο...

...αλλαγμένο μου δωμάτιο,παρέα με μερικά τσιγάρα,μηλίτη(που με ζάλισε) κ αγαπημένα κομμάτια..

εκεί που καθόμουν λοιπόν κ κοιτούσα φωτογραφίες απτο παρελθόν,σκέφτομαι ότι μεγάλωσα..Χμ,μεγάλωσα...

                                  -ΝΑΙ,μεγάλωσα-

Συνειδητοποιώ ότι έβγαλα ό,τι λούτρινο είχα στο δωμάτιο μου(με εξαίρεση ένα μικρό διαβολάκι-δώρο).

Ότι οι τοίχοι μου δεν έχουν πια αφίσες κ αυτοκόλλητα.

Ότι γκρίνιαζα σε ανθρώπους που αγαπώ για το κάπνισμα κ τώρα καπνίζω εγώ.

Ότι δεν βγαίνω πια στην αυλή κ δεν μαζεύομαι σπίτι μόλις ανάψουν τα φώτα.

Ότι δεν φοράω πια στα χέρια μου πολλά χρωματιστά βραχιολάκια.

Ότι δεν ακούω τα τραγούδια που άκουγα κ χόρευα με τις ώρες πάνω στο κρεβάτι μου.

Το χειρότερο όμως είναι,ότι σήμερα αναρωτήθηκα πόσο καιρό έχω να κάνω κάτι πραγματικά τρελό κ πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ...  αναρωτιέμαι,πόσο ανησυχητικό μπορεί να είναι αυτό. Αναρωτιέμαι πόσο μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα κ στην ουσία όλη σου η ζωή κ η καθημερινότητα,μέσα σε μερικούς μήνες(!)

                                  -ΝΑΙ,ΑΛΛΑΞΕ-

Και μαζί με αυτή,άλλαξα κ εγώ. Τις προάλλες καθισμένη στην ταράτσα του σπιτιού ενός φίλου,κοιτούσα τα ελαφρώς φωτισμένα πρόσωπα μερικών ανθρώπων που θεώρησα φίλους μου & πραγματικά αναπολούσα στιγμές.. τις στιγμές που ήμασταν αληθινοί κ μιλούσαμε χωρίς ψέματα κ χωρίς να φοβηθούμε τίποτα. Τώρα όμως...έφυγαν αυτές οι στιγμές κ μαζί με αυτές και το δέσιμο που κάποτε είχαμε μεταξύ μας.

                                  -ΝΑΙ,ΕΦΥΓΑΝ-

Στη θέση αυτών των στιγμών,ήρθαν άλλες. Ήρθε το άγχος των φοιτητικών χρόνων,ήρθε η αποξένωση,ήρθε η "διπροσωπία"... Σίγουρα,αυτό δεν είναι φυσιολογικό. Μου είπες "τα φοιτητικά σου χρόνια,θα δεις,θα ναι τα καλύτερα. Και χαίρομαι που επέλεξες να είμαι μαζί σου σε αυτά". Παράλληλα,επειδή με έχεις δει κανά δυο φορές στεναχωρημένη για το θέμα "φιλίας" μου είπες "οι φιλίες του σχολείου,δεν μένουν αναλοίωτες στον χρόνο. Μακάρι να βγω λάθος...Μην σκας! Οι φιλίες που αξίζουν είναι αυτές που κρατάνε στο χρόνο κ στις κακοτοπιές κ αυτές φαίνονται με τον καιρό". Δεν ήθελα να σε πιστέψω...φοβάμαι όμως,πώς έχεις δίκιο. Βλέπω τις αλλαγές στη ζωή μου να κυλούν με γοργούς ρυθμούς... Δεν ξέρω αν θέλω. 

Γνωριζόμαστε γύρω στα 4 χρόνια. Ανέκαθεν μου έλεγες "είσαι πολύ ώριμη για την ηλικία σου". Παλιά χαιρόμουν! Και τώρα χαίρομαι αλλά δεν ξέρω αν θέλω να μαι.. Δεν ξέρω αν θέλω να μαι ώριμη,με τόση διαφορά στο να λειτουργήσεις σε μερικά πράγματα ώριμα κ σύμφωνα με την ηλικία σου σε σύγκριση με άλλα,κοντινά μου πρόσωπα... Δεν ξέρω αν θέλω γιατί πιάνω τον εαυτό μου κ στεναχωριέμαι για πράγματα που ίσως να μην πρέπει να στεναχωριέμαι. Που δεν πρέπει να αναλώνομαι κ να χαλιέμαι στην ηλικία που είμαι...

Τελικά,αναρωτιέμαι θα καταλήξουμε ποτέ με σιγουριά τι είναι καλύτερο για τον καθένα μας... και στο τέλος,θα το ακολουθήσουμε?